Ostatnio złapałam się na tym, że coraz trudniej mi utrzymać jakąkolwiek równowagę — raz za dużo obowiązków, raz za dużo myśli, a człowiek chciałby po prostu złapać chwilę oddechu. I może to zabrzmi zabawnie, ale kiedy przeglądałam https://cel-pal.pl/
, pomyślałam, że to całkiem niezła metafora dnia codziennego: wszyscy próbujemy „celować”, a i tak życie potrafi wywinąć taki numer, że trafiamy zupełnie nie tam, gdzie chcieliśmy.

Mam wrażenie, że my, kobiety, non stop balansujemy między domem, pracą, bliskimi, a jeszcze jakimiś planami na przyszłość. A potem przychodzi moment, w którym czujesz, że choć bardzo się starasz, to wszystko jest rozrzucone jak po burzy. I człowiek sobie myśli: może ja nie muszę być idealna? Może wystarczy, że będę robić swoje, krok po kroku, w swoim tempie?

Czasami takie drobne refleksje naprawdę pomagają. Zamiast katuwać się myślą, że „powinnam działać lepiej, szybciej, pewniej”, uświadamiasz sobie, że każda z nas ma prawo do potknięć, chybionych decyzji i dni, kiedy nic nie wychodzi. A mimo to dalej próbujemy — bo taka już nasza natura: podnosimy się, poprawiamy i znowu celujemy tam, gdzie czujemy, że warto.

I może właśnie o to chodzi. Nie o perfekcję, tylko o odwagę wracać do siebie, nawet jeśli świat czasem rzuca nam piaskiem w oczy.